Lektorzy
Lektor, jest ustanowiony do wykonywania czytań Pisma Świętego z wyjątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może też wykonać psalm między czytaniami.
Pierwsze informacje o zinstytucjonalizowanym lektoracie pochodzą z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Już w 251 roku papież Korneliusz wymienia istniejące w Kościele Rzymskim grupy duchownych, wśród których są także lektorzy. Istnienie tego urzędu w starożytności potwierdzają Tertulian i św. Cyprian.
W pierwszych wiekach lektorat był stopniem wejściowym do stanu duchownego, od piątego stulecia wprowadzenie do duchowieństwa następowało z przyjęciem tonsury. Początkowo lektorzy zdobywali stosowną wiedzę oraz umiejętności przez praktykę, ale już w 527 roku hiszpański synod w Toledo polecił, żeby lektorów uczyć i wychowywać w domu biskupa. Z czasem zadanie kształcenia młodych duchownych przeszło na proboszczów, co dało początek szkołom parafialnym.
Nadzwyczajni Szafarze Komunii Św.
Nadzwyczajny szafarz Komunii Św. to osoba świecka, która uzyskała jednorazowe lub czasowe upoważnienie od właściwego sobie ordynariusza do udzielania Komunii Świętej. Zwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej w Kościele łacińskim są wszyscy duchowni – biskupi, prezbiterzy oraz diakoni.
Ustanowieni akolici są z urzędu nadzwyczajnymi szafarzami Komunii Świętej. Noszenie Komunii do chorych i rozdzielanie Jej wiernym jest elementem posługi akolity wobec mistycznego Ciała Chrystusa, czyli Kościoła. Akolitą może zostać tylko mężczyzna; w swoim posługiwaniu jest zawsze zależny od miejscowego duszpasterza, który każdorazowo ocenia, czy posługiwanie akolity jest w danej sytuacji potrzebne.
Inni nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej (mężczyźni i kobiety) wyznaczani są przez biskupów lub upoważnionych kapłanów. Powierza się im część uprawnień właściwych akolicie. Wyznaczeni w ten sposób wierni zostają powołani na konkretny czas i z założenia mogą pełnić swoją posługę tylko we własnej diecezji. Część z nich jest także posyłana z Komunią do chorych. Nie otrzymują posługi w rozumieniu motu proprio Ministeria Quaedam Pawła VI, ale jest to forma błogosławieństwa do godnego wypełniania tej funkcji liturgicznej. Nie otrzymują też uprawnień właściwych akolicie; nie mogą na przykład puryfikować. Także zależni są od proboszcza.
Inni świeccy mogą rozdzielać Komunię Świętą w szczególnie nadzwyczajnej sytuacji. Kapłan celebrujący Mszę Świętą ma prawo wyznaczyć jednorazowo, ad casum, wiernego, którego uzna za właściwego do tej funkcji. Udziela mu do tego odpowiedniego błogosławieństwa. Ponadto, jeżeli kapłan, w sytuacjach przewidzianych przez prawo kościelne, chce udzielić Komunii pod dwiema Postaciami przez zanurzenie, wyznacza świeckiego, który będzie w czasie tego obrzędu podtrzymywał mu kielich z Krwią Pańską.